Onderwijs; anders kijken!

Je doet, je denkt, je leest en je leert. En dan komt het: een inzicht. Gewoon uit je mond. Nadat ik 5 minuten in gesprek ben met een moeder, over de leerprestaties van haar dochter van 9. Zo gaat dat bij mij.

Vandaag heb ik besloten dit soort inzichten op te schrijven én te delen. Wellicht breng ik anderen hiermee op ideeën, werkt het inspirerend en/of voel je je gesteund in je eigen inzicht of situatie. Stef Bos zei bij beste zangers over ‘zijn liedje’: een liedje is niet ván mij. Het komt tot leven en wordt doorgegeven. Zo zie ik het delen ook: een inzicht is niet ván mij; het komt tot leven om door te geven. 

Ik kwam haar tegen tijdens de uitlaat van onze honden. Haar dochter had ik 1,5 jaar Jukuki (vechtsportmix van judo, kungfu en kickboksen voor kinderen van 6-12 jr) gegeven. Ze was toen 7 jaar. Na de eerste Corona lockdown gaf ik mijn laatste les na 7 jaar de sport met veel plezier te hebben ontwikkeld. Haar dochter R bleek inmiddels al 9 jaar te zijn en moeders vertelde mij dat ze qua leerprestaties op school het zwaar had. Alsof het kwartje niet viel. Ik vroeg nog: bij taal of juist rekenen? Nee allebei antwoordde haar moeder. En toen kwam het. Ze zei: "Ja, haar juf zei dat ze anders maar naar speciaal onderwijs moest. Juf kon haar niet in allerlei aparte ondersteuningsgroepjes plaatsen, want dan zat ze nooit meer in de klas en dat was natuurlijk ook niet de bedoeling." Mijn oren flapperden. Speciaal onderwijs? Mijn herinnering aan R was een slim, eigenzinnig, vrolijk en sterk meisje die met stoeien zeker niet het kaas van haar brood liet eten. Veel lol, humor en een meisje die flink ontvankelijk was voor mijn aanjagende enthousiasme. Hmm…R is inmiddels 2 jaar ouder. Moeder noemt ook nog iets als faalangst, geen ‘gedis’ (dyslexie of dyscalculie) dus geen hokje omheen te maken. Mijn verbazing over de suggestie van de juf zorgt dat ik vraag: “Maar wanneer snapt ze dan wél iets? Wat werkt wél?” “ Tsja, daar zeg je wat”, zegt moeder, “Geen idee. Op die manier is er eigenlijk nog nooit naar gekeken/over gesproken!”

Ik vertel haar over een mentorleerling die een soort TOSS (taalontwikkelingsstoornis) bleek te hebben en erg gebaat was bij visueel/beeldondersteuning omdat woorden hem niet veel zeiden. Dit ontdekte moeder; filmpjes, foto’s, hij begreep direct de boodschap, maar een verhaal vertellen of lezen, hij vatte het niet waardoor het leek alsof wellicht een andere leerweg beter zou passen… Met de leerweg was niks mis, toen we hem gingen bedienen met visuele ondersteuning én verificatie of hij de boodschap (de uitleg) daadwerkelijk begrepen had. Met vlag en wimpel geslaagd. Hoezo een andere leerweg? Het antwoord schuilde in wat hij niet kon, de oplossing lag in wat hij wel kon.

De kokervisie ligt op de loer. Dat is menselijk en komt zeker in deze tijd erg veel en overal voor. Zet verschillende brillen op voordat een kind slachtoffer wordt van jouw kokervisie. Anders kijken zegt niks over welke manier, goed of slecht of dit of dat, maar over dat wat is; dus mogelijkheden en beperkingen, goed en slecht, dit en dat. 

Ik ben benieuwd of het inzicht bij moeders wellicht tot nieuw handelen heeft geleid. 

Bij mij in elk geval tot het schrijven van dit blog.